Elle Werners

Vanuit de verte –
onafgebroken wenkend
een knipoog-lichtje.

‘De dokter moest langs de huizen kruipen om ons te bereiken’, en: ‘met gevaar voor eigen leven!’
Vlak bij ons huis was de brug over het kanaal.
Haar geboorte vond plaats op het moment dat deze werd opgeblazen…
Een bevrijdingskindje, geboren op 11-11-1944. In die tijd was er gebrek aan alles. Toen mijn zusje zeven maanden was, zag ze er uit als een kind van zeven weken.

In het ziekenhuis lagen honderden van deze baby’s. Ze leden aan ernstige voedingsstoornissen.
‘Neem haar maar mee naar huis’, zei men tegen mijn moeder ‘dan kan ze thuis sterven.’
Een lepeltje vocht per uur heeft haar erdoor gesleept.

Ik schrijf dit verhaal op 11-11-2011.
Ongeveer drie jaar na haar plotselinge dood in 2008.
Na die dramatische val in het huis van haar zoon, waar zij net haar kleindochtertje Elvira naar bed had gebracht.
In het dagelijkse leven: Elfje.

De lage duintjes,
met armen wijd als vleugels
daal ik af.