Fred Flohr

Met enige tegenzin besluit ik mij op een avond aan te sluiten bij het optreden van een sessieband in het plaatselijke jazzcafé. Die tegenzin valt te verklaren uit eerdere negatieve ervaringen ten aanzien van het muzikale niveau van de deelnemers, de betrokkenheid van het publiek of beide. Goed, ik heb een verzetje nodig en meld mij met mijn gitaar bij de bandleider. Ik ben welkom en zoek een plek op het podium.

het jazzcafé
sinds het rookverbod
een ander soort hol

Er zou vanavond een Amerikaanse zangeres uit Den Haag komen, maar die laat het gewoon afweten. De bandleden overleggen en besluiten een plaatselijke zangeres te vragen haar plaats in te nemen, maar die blijkt telefonisch niet bereikbaar. Het intussen toegestroomde publiek, waaronder veel buitenlandse vakantiegangers, kan je niet laten wachten en dus gaan we – na de soundcheck – uitsluitend instrumentaal aan de slag. Voor mij een opluchting! Geen
zangeres vanavond (tenzij zich er onverwacht nog een zou melden).
Die opluchting heeft te maken met het feit dat vocalisten vaak het toneel domineren met speciale wensen en/of onbekend repertoire en daarmee vaak de ruimte en de animo van solisten beperken of frustreren.

een sprookje –
een mooie zangeres die
relaxed op de band leunt

een boze droom –
een zangeres die de band
als zetel gebruikt

Het aanvankelijk moeizaam geploeter van de muzikanten maakt geleidelijk plaats voor wat meer swing en groove. Er zijn zowaar wat gedurfde sololijnen te horen en de band groeit tot mijn groot genoegen naar een eenheid toe.

jazzmuzikant
zwervend tussen de noten
bereikt hij de hemel

In de pauze meldt zich een vakantieganger uit Luxemburg die nu een dwarsfluit in elkaar schroeft. Een zeldzame ontmoeting, een jazzmuzikant in hart en nieren, die na de pauze ruim de gelegenheid krijgt om te soleren. En hoe! Wat een mooie toon en wat een fijne persoonlijkheid, ik bedoel: geen egotripper maar een die zich volledig associeert met de band en zich moeiteloos aanpast aan het aanwezige talent. Hij brengt de aanwezigen in opperste vervoering en krijgt in de vroege uurtjes het applaus dat hij verdient en dat hij royaal deelt met de band. Wij nemen als goede vrienden afscheid van elkaar en horen dat hij genoten heeft van deze avond.

op weg naar huis
de gitaar in de koffer
zingt nog na