onder mijn schoenen
kraken beukennootjes en
ruik ik haardvuur
op de hoek van de straat
geef je mij nog een handkus

huisje onder klimop
laat zonlicht oogverblindend
op een zolderraam
langzaam leg ik mijn boek neer
om beter naar jou te kijken

herfststorm
takken laten tenslotte
hun laatste blad gaan –
zelf geef ik nu ook een paar
onvervulde wensen prijs

zomerse bui
onder het groene lover
geurt de aarde
nu ritselt het verhalen
in de oude kastanje

wisselend bewolkt
schaduwen schieten over
de stille polder
aan de einder verbleken
mooie herinneringen

mijn shirts strijken
denken aan jou maakt dat ik
flink mijn vingers brand
als ik ze in water koel
kan ik je horen lachen

jouw adem, mijn lief
hoe stelt het mij gerust
terwijl ik waak
zal je mij niet ontglippen
als ik straks even inslaap

leunend op mijn hark
denk ik aan de dagen van
louter rozengeur
hoe weinig rest ons nog van
de tuin van onze dromen

in de schaduw
van de kanaaloever
twee witte zwanen –
voor jou schrijf ik een lied
dat niemand zingen kan

koesterend
de herinnering aan die
verregende avond –
dicht tegen elkaar aan
onder jouw paraplu

volop koolmeesjes
aan het wintervoer
in de achtertuin
hoor ik daar kindervoetjes
op het berijpte gazon

herfstbladeren
moeilijk weg te vegen
door de wind
in het lege huis hiernaast
mis ik de kinderstemmen

Fred Flohr