Marianne Kiauta

Dat ons dit op deze leeftijd nog moest overkomen: scheiding van (tafel en) bed. Op een van die koude nachten, hartje donker om half drie, gebeurde het. Onze neus verkleumd boven de beschutting van het dekbed, schoven we dichter naar elkaar toe – verder niets hoor, echt! En daar zegen we in slow motion tegen de grond. Zelfs Bastiaan moest er vrolijk om lachen, en dat is het vermelden waard, want hij lacht zo zelden, en zeker niet om een situatie waarin hij tegen
wil en dank is terechtgekomen. Onze beddenpoten waren gewend om stevig in het kamerbreed tapijt te staan, en heden ten dage staan ze op kliklaminaat en dat is totaal iets anders. We hebben nu de poten maar vastgebonden, dan blijven we tenminste bij elkaar.

Hoe het ons verder vergaat in het agrarische gebied? Uitstekend. Wederzijds zijn we zeer in onze schik, de buren schuin tegenover en wij: we lopen de deur plat. Vele koppen koffie zijn al ingeschonken en uitgedronken, waarbij de hele wereldpolitiek over tafel gaat. Dan plotseling de vraag: ‘Zoi gillie d’n nèjje sjlobkommer wille zien?’
Nou, dat lijkt me wel spannend. Ik heb geen flauw idee wat de bedoeling is. Geïnteresseerd lopen we achter de gastvrouw aan en krijgen zo het hele huis te zien, en te horen welke verbouwingen nog op stapel staan. Ze gaat ons voor de trap op, kijkt ons met stralende ogen aan terwijl ze de volgende deur openzwaait en dan krijgen we zicht op een geheel naar eigen ontwerp en eigenhandig verbouwde zolder, wit met blauwe accenten, de badkamerdeur met een uitgesneden
hartje, en vanwege het seizoen op de schouw een wintertafereel met een piepkleine kerstboom met lichtjes en sneeuw.
Onder grote hilariteit van weer andere buren, en met toestemming van ieders eigen partner, reden Joop en ik naar Drenthe om de geitenstal op te halen, die hij daar georganiseerd had. Het was november en het weer overeenkomstig.

vlug het dorp weer uit!!
op het geblindeerde raam
‘God ziet alles!’

De stal staat, ook al weer door Joop in elkaar geschroefd, met rode pannen gedekt – en de geiten hebben het bouwwerk goedgekeurd.

Optellen is een kunst apart hier in het land van turfstekers en ‘bessembienders’. Die hadden het bepaald niet breed destijds, en elk centje méér verdiend was meegenomen. Nu de jaarwisseling in zicht is weet Jaap, een andere buurman, ons te vinden om oliebollen af te nemen voor het goeie doel: één zak voor € 3,– en drie zakken voor een tientje ! Werkelijk, ze smaken naar méér.

op ’t nippertje –
oliebollengeur met bakker
in het kerkportaal

De weg naar het nieuwe jaar ligt vóór ons en is geplaveid met rode pluche – we voelen ons dankbaar. December 2008