ik ben meegegaan
op de vleugels van de wind –
een vrije vrouw
Op 25 oktober 2019 is ons kernlid Ans stilletjes van ons vertrokken “op de vleugels van de wind”. Tijdens de poëziedag op 26 januari 2006 in de bibliotheek van Krommenie, waar onze kern een haikuvoordracht mocht geven, werd Ans lid. Zijzelf droeg toen al een onstuimige haiku voor
in de stormwind
waaien mijn gedachten weg
als herfstbladeren
Met de natuur in al zijn facetten voelde zij zich verbonden, rondom haar huis, in haar buurt. Vooral in het wijde land voelde zij zich “een vrije vrouw”.
schelpen en zeewier op de dijk
krakend onder mijn voeten een andere blik op de aarde
– stilte van het strand – meer hemels
In haar omgeving heeft zij ook connectie met oude bomen, die veelvuldig in haar haikupoëzie terugkomen.
een lindeboom oh, een oude boom
omgewaaid in volle bloei dieper kan hij niet buigen
hoe hemels haar geur voor de herfststorm
Fijnzinnige humor ontbreekt evenmin, zeker in huiselijke kring.
op nieuwjaarsdag vanachter het raam
duiken we massaal de zee in kijken ze naar het vuurwerk
ijs toe vanavond veiligheidsbrillen op
Voor ons verstopt, komen er ook donkere kanten naar voren.
bevroren klimrozen in de duinvallei
krassen tegen het raam – vluchten gedachten weg –
verzwegen woorden lachende meeuwen
Na haar scheiding (tot begin 2016 publiceerde zij onder de naam Ans van der Zon) verhuisde Ans naar een nieuwe woonplaats, waar zij haar gastvrouwschap voor onze kern liefdevol voortzette. Eind 2017 werd zij ernstig ziek, maar dat belette haar niet om enthousiast schriftelijk met ons mee te blijven doen.
Wij zullen haar optimistische persoonlijkheid en haar dichterschap missen. Voor onze bijeenkomst op 22 mei 2019 schreef zij nog
bloeiende bermen
fietsend langs het fluitenkruid
zing ik uit volle borst
2 november 2019, Loeke Groenendal, namens de Haikukern Zaanstad e.o.