Weer langs de oever
luisteren naar het water
zien hoe het spiegelt
die dubbeling van het licht —
weer diep erin verloren.

Bewegen van blad
en bewegen van water
dit stiltegeluid —
het opent mij al wijder
al dieper word ik mijzelf.

Het streeft in één drift
het tuinkruid en het wilde
naar het licht het licht —
snel zal een hand verdelgen
wat sterk het zwakke verstikt

Volg het honingmerk
lokken de open bloemen
de bij geeft gehoor —
hoe vruchteloos ontsluiten
velen het diepst van hun hart

De oude vruchtboom
takken half kaal al maar ook
wat wit van bloesem
het verraste lachen van
een verliefde bejaarde

Omringd door sneeuwen
turen in bewegend wit
naar vastheid tasten
een deur waarachter warmte
een oogopslag vol zomer

Inge Lievaart (1917-2012)