aan de horizon
bijten zwarte dennentoppen
in de avondgloed

Julienne Haegeman

Hij is twaalf jaar
en stapelverliefd op Kim –
die van de boekskes.

Luc Vanderhaeghen

sneeuwvelden
in het grijs van de lucht
krast een kraai

Frank Brutsaert

In haar wit feestkleed
staat ze te beven van de kou
het tere communiekantje.

Stan Van de Wouwer

geuren van vers brood
en gewassen gordijnen
prikkelen mijn neus

Chris Bolsens

iedere avond
hetzelfde luchttafereel –
meeuwen keren weer

Lieve Van Kerckhove

de oude dorpsschool
alle ruiten zijn er uit –
die hoge spiegels

Gert Vingeroets

met blote handjes
kneedt ze een sneeuwballetje –
ze lacht en het valt

Gert Vingeroets

de witte warrel
van haar nooit stille handen
als ze weer vertelt

Els Kooyman

heel mijn huis gevuld
met haar helder stemmetje
als ze komt logeren

Els Kooyman

Het lange wachten
en de kilte van de nacht
buigen in elkaar.

Maria De Bie – Meeus

Door het kleine raam
kunnen we de wolken zien –
een stukje hemel.

Maria De Bie – Meeus

tussen de stammen
nog steeds de oude waslijn
zeven kinderen

Maria Sterkens

onderweg
op de vrachtwagen voor ons
in schoonschrift : vuil

Marie-José Van Uffelen

met het mobieltje
tussen haar hoofddoek
belt zij ‘handsfree’

Marie-José Van Uffelen

zusje test stiekem
een zwart kindje op de bus
het is kleurecht

Marie-José Van Uffelen

Aan de praat geraakt
op een bank in het park
twee stel handen

Marc Hendrickx

Overvolle bus –
in de bierwalm naast me
slaapt een oude man.

Marc Hendrickx

Na de stembusslag
het betere bochtenwerk
van de verliezers.

Marc Hendrickx

Op de horizon
ligt de volle maan –
een uil zweeft voorbij.

Lieve Mignon

grijs op grijs
alleen de einder
een dun streepje blauw

Chris Van de Rijck

verblekende foto
mijn toekomstige ouders
zijn nog verliefd

Max Verhart

vergaderzaal
het waterreservoir
borrelt af en toe

Max Verhart

in de grafkuil
op de eikenhouten kist
de klank van aarde

Geert Verbeke

schoolreünie
bij binnenkomst beweegt even
het skelet

Bouwe Brouwer

De blinde poes –
met neusbotsinkjes
zet zij haar grenzen uit

Truus de Fonkert

Het kattenluikje
zo nu en dan kleppert het
alsof ze er nog is

Truus de Fonkert

Als pelgrim doet hij
zijn voettocht zóveel beter
dan hij had verhoopt,
dat hij vóór de aankomst al
grondig naast zijn schoenen loopt.

Julien Tahon

Na uren stappen
het bedevaartsoord bereikt –
eerst een dankzegging
teder tot mijn lieve vrouw
die zalf op mijn blaren strijkt.

Julien Tahon