hij vergezelt ons
over eeuwenoude paden,
de ruiselende wind,
maakt herinneringen levend
die vergeten leken

in de avondzon
hoe die ene papaver
mijn blik vasthoudt —
de trein die me meeneemt,
jij steeds kleiner en kleiner

over de rotswand
beroert de middagzon
het zwarte water
tekent een nieuwe tekening
met de takken van een berk

Marianne Kiauta