Tot je sterven toe
het verhaal van een tuin
volgeschreven met
bloemen; ik lees en herlees
kijkend, schreiend in de zon.

Nog wat helianten
dahlia’s, floxen, rozen,
snoei jij weer de heg?
Alle verkleuring wordt goud
over onbestaande grens.

Jouw arbeid gloeit na,
elke zweefvlieg bewonderd
elke slak gespaard.
Herfstgrond ademt je nog uit,
ik wacht, zoals wij wachtten.

Silva Ley