Ria Giskes-Pieters

Eenmaal achter de branding, langzaam drijvend tussen een paar meeuwen zie en hoor ik het drukbevolkte strand niet meer. Helder water om me heen, grijsgroen en olijfgroen, tot lila en paars aan de horizon. De lichtblauwe koepel van de lucht. De zon in mijn gezicht. Het rustgevende geluid van de golven. Ik doe mijn ogen dicht…

Wat later loop ik tussen drommen mensen op de boulevard. Rijen strandtenten ontnemen het zicht op de zee. Krijsende meeuwen, schreeuwende kinderen, keiharde muziek, vlees- en visgeuren en barbecuewalmen. Dan doemt, tussen ligbanken vol rode kussens, uit dichte rook, een reusachtig, zwart Boeddhabeeld op. Ik voel de zee nog op mijn huid.

een poppenkast
op het drukke strand
verdwaalde kinderen