Max Verhart
Dit is in zoverre een afscheid, dat met dit nummer van Vuursteen mijn lidmaatschap van de redactie afloopt. Maar het is tegelijk geen afscheid, omdat ook in komende jaren bijdragen van mijn hand verwacht mogen worden. Zo heb ik aangeboden nog enkele jaren de opgavenrubriek te blijven verzorgen en dat aanbod is aanvaard.
Ik ben dus beslist niet op Vuursteen uitgekeken. Maar na zes jaar verschuiven mijn activiteiten, al blijven ze mede op de promotie van haiku gericht. Zo ben ik enkele jaren geleden mijn eigen haiku-uitgeverijtje begonnen (’t schrijverke), dat geleidelijk aan meer tijd ging vergen dan ik voorzien had. Een nieuw plan is het uitgeven van een tijdschrift Nederlands/Engels, waarin de Nederlandstalige haiku meer ontsloten wordt voor de rest van de wereld, en andersom.
Whirlygig (Engels voor ‘schrijverke’) zal vanaf 2010 twee maal per jaar verschijnen met haiku’s, senryu’s en wellicht korte haibuns van haikudichters uit heden en verleden. Beschouwend proza zal er niet of nauwelijks in voorkomen. Geput zal vooral worden uit bestaande publicaties, want van wat bij ons is gepubliceerd, is in het buitenland weinig bekend en het meeste dat in het buitenland het licht zag is hier onbekend. Maar ook zullen haikudichters in binnen- en buitenland actief benaderd worden met de vraag om oud en/of nieuw werk van hen te mogen publiceren. Ongevraagde inzendingen maken, vrees ik, weinig kans.
Het mag duidelijk zijn dat Whirlygig geen concurrent wordt van Vuursteen, maar een internationaal podium naast het Nederlands/Vlaamse dat Vuursteen inmiddels al bijna dertig jaar is.
Het was een voorrecht dat ik zes jaar als redactielid heb mogen meewerken aan dit oudste haikutijdschrift van Europa. Het grootste voorrecht binnen dat voorrecht was de samenwerking met de andere redactieleden (waaronder degenen die in de afgelopen zes jaar de redactie verlieten). Laat ik eerlijk zijn: in theorie is een achtkoppige redactie nogal overdreven. Maar in de praktijk bleek het allemaal precies te kloppen en goed te lopen, konden taken worden verdeeld
en konden altijd in harmonie besluiten worden genomen, ook al liepen de meningen geregeld uiteen.
Ik zou het best wel eens kunnen gaan missen…