Geert Verbeke

Vandaag op bezoek bij José, een vriend die sinds kort is opgenomen in een RVT. Diagnose:  snelle dementering. Kleur: mistig.
De zoenoffers zijn een dagelijkse gift. Hij kiest voor omzwervingen, van het bouwwerf naar de brug in aanbouw, van de rotonde naar de begraafplaats. Het atelier is gesloten, de juwelier is op rust. Gedaan met goud smeden.
José beweegt nu met de donkere zang van een cello. Vervaging is steeds meer aanwezig zodat de wandelingen minder intens worden, net als de hunker naar de terrasjes van weleer. Woorden worden spaarzaam.
Dementie kort de dwaalwegen in, draait het rondstruinen terug. Er komen dilemma’s die een nieuwe aanpak eisen.
Mist komt opzetten…

aan tafel zitten                                                                wat indommelen
met een vuist onder de kin                                             en dan verschrikt rechtveren
leven is lastig                                                                   een auto toetert

de gang afstappen                                                          appels op tafel
zware banken verplaatsen                                             oppakken en neerleggen
er is nog veel werk                                                           iets anders kan niet

woorden herhalen
in steeds vager gemompel
naar buiten kijken
en met verbazing vragen
hoe jij binnengeraakte