Maria De Bie-Meeus
Dit is maar een gewoon relaas van een doordeweekse dag, met opstaan en tafelen, boodschappen doen en koken, jawel, doodgewoon alledaags. In de witruimte van het verhaal, bij het genieten van de nu-momenten, misschien een ‘oho’: de geboorte van een haiku, of in een tijdsfractie een ervaring, die ik wil delen … met weinig woorden.
Vroeg in de morgen
zingen ze mijn dag open,
merels en ons kleinkind.
Op kemelharen voeten sleft opa de gang in, nog voor hij echt wakker is, denk ik toch. Ik ga het ontbijt klaar zetten en kijk de ochtendtuin in.
Het licht in de gang Eén nacht onder nul –
werpt een lange schaduw de rozen met roestrandjes,
naast zijn pantoffels. de notenboom …kaal.
Ons wekelijks bezoekje aan het tehuis volgt een vast ritueel. Ze verwacht ons en al zijn de verhalen steeds dezelfde, de vriendschap is verzekerd. Dicht bij haar op de tafel, de grote doos met wenskaarten en doodsprentjes.
Verjaardagswensen Door het kleine raam
in een blikken koekjesdoos ziet ze een stukje hemel
mee naar het tehuis. en wel vijf sterren.
Woensdagnamiddag is een feest voor de kleuters als de zandbak droog is en oma met één oog rustig de krant inkijkt.
De kleine jongen, Een emmertje zand,
vrolijk zingend schept hij hoe vrolijk hij het omkiept
zijn laarsjes vol zand. op oma’s voeten.
Terwijl de avond valt, neemt de stilte toe en wandelen mijn gedachten langs de voorbije uren. We sluiten de dag af met een bezoek aan het kapelleke en lezen voor het slapen gaan uit een oud sprookjesboek.
Dicht bij de verwarming Uit het sprookjesboek
in de devotiekapel vertelt oma een verhaal
hoor ik haar slapen. dat er niet instaat.
Uit: Vuursteen zomer 2009