Carla overleed in 2015

Vaassen , april  2016

Lieve Carla

Weet je nog van toen ? Die dag in Amsterdam. We woonden de ontmoetingsdag van de Haiku Kring Nederland bij.Een jaarlijks terugkerende dag voor leden. We dwaalden uren door het Van Goghmuseum. Het was een stralende lentedag. Na het sluiten van de bijeenkomst streken we met een paar mensen neer op een zonovergoten terras. We voelden ons als zaten we in een van door Vincent geschilderde bloementuinen. Mensen stroomden aan ons voorbij. Zwijgend, slenterend, gehaast. Vooral anoniem. We lieten ons niet meevoeren met die stromen.
Ons tafeltje met stoelen er omheen was een eilandje in de stad. Er heerste een sprekende en luisterende stilte.

Een bron , waaruit herinneringen bruisten.

“op het (strand)terras
al die herinneringen –
ze komen vanzelf”

We spraken over jouw natuurgedichten, waarin de stilte stil valt.

“nu het donker is
en de wind is gaan liggen
hoor ik de stilte”

Nu ik die bijzondere dag overweeg , schrijf ik een gedicht. Ik draag het aan jou op.

” blanke berken
schrale sparren

stilte

kale kruinen
witte wolken

stilte

trieste takken
dorre distels

stilte

stilte

doodse stilte”

We verwijlden bij jouw herinneringen. Je Indische verhalen . Kernachtig schreef je erover.  Wat deden die Indische ervaringen met jou  ? We spraken er niet over. Ik denk , dat we dat indiscreet vonden.

“indische regen-
alle andere geluiden
vallen weg”

“ons land Indie-
ze is negenentachtig
ze weet alles nog”

Natuurlijk missen we Jan, je man. Beiden waren jullie betrokken bij de HKN. Jij als dichteres, Jan als penningmeester.Hand in hand .

Je schonk ons een doorkijkje  in jullie dagelijkse leven. Je deed dit met grappige teksten.

“door het hele huis
komen we elkaar tegen –
zoeken naar een bril”

De dood heeft jullie beiden ingehaald. We missen , vandaag hier aan tafel , twee grijze hoofden,de twee glazen rode wijn  en jullie verliefde blikken.
Het proces van afscheid nemen is tastbaar aanwezig in je haiku.

“blad na blad valt-
steeds vroeger komt de herfst
nu ik ouder wordt”

Is de volgende haiku een metafoor ?

“sterloze nacht-
een lichtje ver weg op zee-
het komt dichterbij”

Je kunt het ons niet meer vertellen.

De inhoud van je gedichten is verre van saai. De lezer kan zich identificeren  met jouw waarneming.
Je gaf de inhoud vorm.

De vorm van haiku.

De opbouw van je haiku is gewoon sterk. Soms verrassend.

“deze stille plek
en de geur van mimosa –
de koekoek roept”

Ze is zeker ook pittig van stijl.

“dicht bladerdak –
de boslaan een weg
naar ruimte en licht”

Nergens oordeel je. Zoals de haiku niet beoordeelt.
Daarom passen jullie bij elkaar.
Daarom is je haiku zo puur.

Maar er is meer.

Je opende  je ogen , je keek, je zag de gewone dingen leven.
Je riep hen tot bestaan en gaf hen  vorm, naam en maat.

Wie zijn we eigenlijk ?

Een scheppend centrum  van mens-zijn.  Nietige puntjes in het heelal , maar toch de creator ervan.
Och, alles zo heel gewoon :

“in de appelboom
het fluiten van een merel –
het theewater zingt”

Beste Carla,

Laten we de zaden , die je plantte uitgroeien tot sprankelende haiku jouw voorbeeld volgend.

Piet van Mulkom

Bronnen:
In deze stilte,
Uitgeverij ’t schrijverke te ’s Hertogenbosch, 2009