Igor Stravinsky – Trois Poésies de la Lyrique Japonaise (1912)

Stravinsky heeft de drie liederen voor sopraan en piano alsmede voor sopraan en kamerorkest getoonzet (1912). De link verwijst naar de orkest versie.
Onderstaande tekst is afkomstig van de partituur.

I have flowers of white,
come and see where they grow in my garden.
But falls the snow,
I know not my flowers from flakes of snow.
Akahito

The spring has come,
Through those chinks of prisoning ice the white floes drift,
foamy flakes that sport and play in the stream.
How glad they pass, first flowers that tidings bear that spring is coming.
Mazatsumi

What shimmers so white away?
Thou wouldst say ‘t was nought but cloud let in the midst of hills.
Full blown are the cherries: thou art come, beloved springtime!
Tsaraiuki

John Cage – Seven Haiku for Piano (1951-1952)

Cage componeerde zijn Seven Haiku met behulp van de kaarttechniek met I Ching toevalstechniek (aleatorisch), in feite dezelfde kaarten als hij gebruikte in Music of Changes, samen met dezelfde notatie methode, die proportioneel is en waarbij een kwartnoot gelijk is aan 1/2 inch. Elke haiku is opgebouwd rond drie maten van vijf, zeven en vijf kwartnoten. Stilte speelt een essentiële rol in deze stukken. 

John Cage – Haiku (1950-1951)

In tegenstelling tot de bekende Seven Haiku, gebruiken deze vroegere Haiku’s de reeks van 7-5-7 geluidsgebeurtenissen (in negen maten) als een structurele onderbouwing, in plaats van de 5-7-5 reeks van de latere compositie. Ze weerspiegelen een fascinerend muzikaal pad van telkens 9 maten. Enkele Haiku zijn voorzien van een titel:
Haiku 1, for my dear friend, Who (opgedragen aan David Tudor, uitvoerend pianist)
Haiku 2, What stillness!
Haiku 3, The Green Frog’s Voice
Haiku 4, The River Plurabelle
Haiku 5, –
Haiku 6, –
Haiku 7, second version

Ton de Leeuw – Haiku, Songs and Interludes for voice and piano (1963)

In het voorwoord van de partituur schrijft Ton de Leeuw:
Three songs and two interludes, to be considered as five different interpretations of a Japanese Haiku-poem:
Morning-haze:
as in a painting of a dream,
men go their ways.
Buson

Deze haiku vormde de inspiratie voor een aantal nummers, waaruit de vijf pianostukken met bovenstaande titel voortkwamen. Ze zijn in feite niet structureel gerelateerd aan het gedicht; ze zijn eerder gebaseerd op de typische vrijheid van interpretatie die geassocieerd wordt met de haiku-traditie. Dit vormt de muziek doordat er een poging wordt gedaan om elke individuele noot en de muziek als geheel te installeren met een zo diep mogelijk eigen leven, in plaats van het te dwingen tot een vooraf bepaalde wil of expressie. Dit geldt niet alleen voor de compositie maar ook voor de uitvoering ervan: het idee van een goede uitvoering van de componist is er een die de eigenlijke interpretatie aan de luisteraar overlaat. De pianist moet daarom niet met opzet, noch met opzettelijke objectiviteit spelen: hij moet ernaar streven het materiaal zo vrij mogelijk te laten klinken, afgezien van elke esthetiek van spanning.

Ton de Leeuw – Haiku II for Soprano and Orchestra (1968)

Haiku II verwijst naar eerdere composities. In de eerste plaats naar de cyclus Haiku I en naar de opera De droom. In beide composities is gebruik gemaakt van haiku’s, korte Japanse gedichten, waarin het gebruik van ideeën associaties kenmerkend is. Ze suggereren niet alleen een bepaalde stemming, ze roepen ook duidelijk geprofileerde beelden op, die tot velerlei interpretaties kunnen leiden. Deze multi-interpreteerbaarheid is zelfs essentieel. In De droom waren de haiku’s al sterk gespleten, tot op de afzonderlijke fonemen, en verdeeld over 32-stemmig koor. In deze compositie komt deze splitsing op een andere manier tot uitdrukking: de woorden en klanken van de verschillende gedichten worden door elkaar gehaald. Zo vormen ze nieuwe woord- en zinsstructuren die semantisch onverstaanbaar zijn: de muziek is niet bedoeld om een ​​begrijpelijke weergave van de tekst te geven. De tekst is eerder het klankmateriaal, vergelijkbaar met de klanken van de instrumenten die naar boven komen. Soms inderdaad in deze stroom van geluiden verstaanbare woordcombinaties zweven plotseling omhoog; alle zes gebruikte haiku’s komen minstens één keer in hun oorspronkelijke vorm tevoorschijn. Ze krijgen daarmee als het ware een nieuwe dimensie. Geheel in de geest van de haiku’s kan de luisteraar de stukjes die hij vangt vrijelijk interpreteren, en dezelfde woorden kunnen, in verschillende posities, een totaal ander effect hebben. Het muzikale effect blijft echter van het grootste belang.

Chris Acquavella – Aki-No-Kure (Autumn Nightfall) 2016

Een eigentijdse klassieke compositie met elementen van Amerikaanse minimal music en de Japanse vijftonige toonladder. Aki-no-kure is geïnspireerd op een traditionele Japanse haiku met dezelfde titel, geschreven door de Ochi Etsujin (1656-1739).
Bezetting: mandoline en gitaar.

Herbstabend:
Sollen wir Licht anzünden?
fragt jemand.
Etsujin

Christian Salvesen – Sieben Haikus (1998)

De zeven composities zijn getoonzet voor vrouwenkoor (sopranen en alten).

Colin Matthews – Strugnell’s Haiku (1990)

Geschreven voor sopraan en piano en gebaseerd op drie haiku’s van Jason Strugnell.
De twee uitvoeringen die gelinkt zijn op deze pagina zijn een georkestreerde versie van de oorspronkelijke uitvoering.

Ursula Mamlok – Haiku Settings (1967)

Vijf verklankingen van haiku’s voor sopraan en fluit.

Jürg Wyttenbach – Laut Käfig (1995/1997)

Zoals in een Renga is deze vorm van dialoog die ook een rol speelt in de compositie. 
De gitarist moet ook spreken en zingen. Kleine theatrale gebaren ondersteunen het muzikale. Zonder exotische kleuren – met één uitzondering in het voorlaatste nummer.
De cyclus bevat 17 composities in een verdeling gelijk aan de seizoenencyclus.
“LAUT KÄFIG” werd gecomponeerd voor sopraan en harp in 1995-96; in 1997 werd de versie voor sopraan en gitaar gecomponeerd.

Haiku’s van Ryota, Ransetsu, Issa, Kiga, Raizan en Buson.

De Naakte Ruiter (2017)

Een serie haiku’s met de maan als thema. De muziek ondersteunt de beelden die in de gedichten worden afgebeeld en versterkt het gevoel dat ze oproepen. De muziek is eenvoudig en laat ruimte voor de tekst en het beeld – alsof het een soundtrack van een film is – behalve dat de film puur virtueel is en alleen in het geestesoog van de luisteraar speelt.
Gecomponeerd voor: hobo, viool, altviool en cello.

Haiku’s (2011)

Voor hobo/fluit, piano en soundtrack.

https://www.youtube.com/results?search_query=Paul+Bruinen+Haiku

Haiku-Suite für Flute und Gitarre

Geïnspireerd op gedichten van Basho.

Siz Haiku for solo Guitar

Sept Haikaï –
esquisses japonaises pour piano solo et petit orchestre

Olivier Messiaens Sept haïkaï maakt optimaal gebruik van een groot, kleurrijk ensemble dat bestaat uit hoorns en percussie (vooral klokken en gongs), 8 violen, xylofoon, marimba en piano. Hij stelt geen musicologische hocus-pocus voor om zijn compositie aan haiku te koppelen. Het werk van Messiaen stelt eerder zijn verwantschap met haikai vast vanwege zijn sonoriteit en gemoedstoestand. Op het album staat: “Dit werk werd in 1962 geschreven na een reis naar Japan. Het bestaat niet uit gedichten: de titel “Haïkaï” geeft alleen aan dat de zeven stukken kort zijn, zoals de Japanse gedichten met dezelfde naam. … “

Fünf Haiku for flute and strings

Five Haiku for Flute and Strings (Lo-Shu IV), gecomponeerd door Zender begin 1982, ging in première op het Music in the Twentieth Century Festival op 20 mei van hetzelfde jaar. In de jaren zeventig en tachtig schreef Zender een reeks stukken met de titel 
Lo-Shu, de oude Chinese aanduiding voor een vierkant dat in negen delen is verdeeld. De ideeën achter de Five Haiku, zo [schrijft] de componist zelf, was zijn ‘zoektocht naar de verdere afkorting van zijn taal. De zeventien lettergrepen van de haiku komen overeen met de zeventien grote maten van een muzikaal moment. Elk van deze maten is een autonome muzikale eenheid in de zin van tempo en harmonie, vergelijkbaar met de frasen van onze klassieke muziek (het duurt tussen de zes en ongeveer twaalf seconden). De indeling 5–7-5 van de haiku wordt duidelijk gemaakt door twee lange rusten. De maatregelen zelf zijn niet samengevoegd in de zin van een ontwikkelingsvorm, maar dragen hun centrum in zich, zodat hun ordening volgt op basis van associatieve criteria. ”
Zender had geen specifieke haiku tekst in gedachten. Zijn compositie verzet een solostem (de fluit) tegen de strijkers, die ook als percussie fungeren.

https://listen.tidal.com/album/19986523

Haiku Cycle 1,
On a Morning Walk, voor sopraan en piano

on a morning walk
I tread on a violet:
spring is in the air
Herman van Rompuy

Behind the Score

Het Stolz Quartet werkte in het educatieproject samen met studenten van Codarts Rotterdam en het Koninklijk Conservatorium Den Haag. Zij kregen de opdracht om een korte compositie te schrijven van maximaal 3 minuten voor het kwartet. Daarbij moesten ze zich baseren op een haiku. De haiku’s werden geschreven door leden van de Haiku Kring Nederland. De opdracht voor de HKN was: schrijf een haiku over het thema versnelling. De compositiestudenten baseerden zich elk op hun eigen manier op één of twee van deze haiku’s.

Haiku for Pierre Boulez
to his 75th Birthday

De opleidingachtergrond van Hosowaka (1955) leidde naar composities, die een mix vormen tussen de traditionele Japanse muziek en de Europese muziek van de 20e eeuw. Hosokawa vergelijkt muziek met kalligrafie, schrijfkunst tegenover de achtergrond; muziek is geluid tegenover de stilte.

Dämmerlicht (Hakumei)
Fünf Haiku für Sopran und grosses Orchester
(2014-2015)

In het voorwoord van de partituur schrijft Heinz Holliger:
‘My new work composed between May und July 2015 based on five Haiku poems which I wrote in the Imperial Gardens in Tokyo on the last day of 1991 during a concert tour with the English Chamber Orchestra.
The seventeen-syllable poems are overshadowed by the premonition of the death of my dear teacher who died on 4 March 1992. 
Dämmerlich is dedicated to my dear friend Toro Takemitsu who introduced me to the secrets of No theatre and Gagaku, Bugaku and Bunraku music.’

Haiku

Toelichting van de componist in de partituur:
‘I wrote more … and found myself in the unusual position of rejecting as superfluous, as diminishing the force of the idea. Live with the final E flat, it ‘contains’ the other notes. And that there is nothing after it is perhaps shocking: the end defines the meaning.’